Η Εύβοια κατοικήθηκε από την εποχή του λίθου. Πολλά και διάσπαρτα ευρήματα και οικισμοί αυτής της περιόδου έχουν εντοπιστεί στη, Χαλκίδα, την Αμάρυνθο, τα Ψαχνά, την Κάρυστο, την Ιστιαία κ.α. Ευρήματα από την εποχή του χαλκού υπάρχουν στο Λευκαντί και μια μεγάλη πρωτοελλαδική πόλη στο Μάνικα.

Από το παρακείμενο στη Χαλκίδα λιμάνι της Αυλίδας μετά την θυσία της Ιφιγένειας, ξεκίνησε ο ελληνικός στόλος για την Τροία. Οι κάτοικοι της Εύβοιας, οι Άβαντες έλαβαν μέρος στον πόλεμο αυτό με 40 πλοία. Κατά την διάρκεια του δεύτερου ελληνικού αποικισμού, οι δύο ισχυρές πόλεις του νησιού, η Χαλκίδα και η Ερέτρια, ίδρυσαν αποικίες τόσο στην Ελλάδα (Χαλκιδική), όσο και στη νότια Ιταλία και Σικελία.

Τον 7ο αιώνα π.Χ. ξεκίνησαν μακροχρόνιες συγκρούσεις μεταξύ Χαλκίδας και Ερέτριας, γνωστές ως «Ληλάντιος Πόλεμος». Κατά την διάρκεια των περσικών πολέμων στο Ακρωτήρι του Αρτεμισίου στη βόρεια Εύβοια έγινε η ομώνυμη ναυμαχία – γενική δοκιμή για αυτήν της Σαλαμίνας. Το 146 π.Χ. ο Ρωμαίος ύπατος Μόμιος κατέστρεψε τη Χαλκίδα, επειδή μαζί με την Αχαϊκή Συμπολιτεία είχε αντισταθεί στους Ρωμαίους.

Κατά την διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ανήκει στο θέμα της Ελλάδας και παίζει σπουδαίο στρατηγικό ρόλο. Το 1204 ο Βονιφάτιος Μομφερατικός κατέλαβε την Εύβοια που μετονομάστηκε σε Negroponte. Οι περισσότεροι πύργοι που υπάρχουν στο νησί χτίστηκαν αυτήν την περίοδο.

Στις 8/5/1821 η σπίθα της ελληνικής επανάστασης κατά των Τούρκων κατακτητών άναψε και στην Εύβοια με επικεφαλής τον Αγγελή Γοβιό και στην συνέχεια τον Νικόλαο Κριεζώτη. Τελικά η Εύβοια «παραχωρήθηκε» στην Ελλάδα με τούρκικο φιρμάνι το 1830. Ξεχωριστή είναι η συμβολή της Εύβοιας στους δύο παγκόσμιους πολέμους και στην Εθνική Αντίσταση 1940 -1945.